Z powodu szkoły miałam dziś wielki kryzys osobowości.
Cholera mnie bierze, oraz szlag mnie trafia, że ta szkoła tak za człówiekiem idzie do domu. To jest tylko moja praca, ale - gdy idę do sklepu, spotykam uczniów i ich rodziców. W kościele i na spacerze. A nawet nie wychodząc z domu.(...) I chcą wiedzieć o mnie wszystko. Jak idę na spacer z mężem to się interesują,
a jak idę sama, to się martwią, że sama.(...)
Niestety, w przeciwieństwie do wielu zawodów, gdzie można zachować równowagę, a może tak tylko się wydaje komuś, kto
w nich nie siedzie, tu codzienność jest bardzo specyficzna.
A codzienność to są spotkania. Nikt nie jest sam. Spotykamy ludzi i oni oddziaływują (choć nie zawsze) na nasze stany emocjonalne. I to jest właśnie mój problem.(...)
I ta codzienność, te spotkania, to są takie punkty tylko.
Ale z nich się składa linia ciągła. Zmuszają mnie ciągle do zastanawiania się nad sobą. Co robię źle, że wychodzi tak źle. Te spotkania walą w mój system wartości. Lepiej byłoby go nie mieć.(...) W sumie to myślę czasem że te całe małżeństwa to przeżytek. Nie, żebym narzekała na własne, tylko nie wiem, po co mieliby się żenić ludzie, którzy ledwie się znają, a tak jest coraz częściej i nie chodzi tylko o dzieci, które ich łączą. Może po prostu ludzie żyją stereotypami. Małżeństwo kojarzy się z czymś poważanym, z jakimiś rolami społecznymi, bez tego sami by nie zauważyli, że mają być (ludzie) odpowiedzialni za siebie i na przykład jeszcze za kogoś. I nie będzie lepiej w tym względzie, bo społeczeństwo strasznie się degeneruje.

W tym tygodniu jestem jakaś wytrącona z równowagi i to bez żadnego powodu konkretnego, ot, rzeczywistość... W tym tyogdniu zaliczyłam również super migrenę trzydniówkę, a wczoraj to już naprawdę myślałam, że umrę. Ale nie umarłam. Zamiast tego upiekłam ciasto drożdżowe i zrobiłam dwa torty, no i odszorowałam kuchnię na poziomie cokolwiek poważniejszym niż żazwyczaj, niestety, jestem jednak strasznym niechlujem.

Wiesz, jak bardzo nie lubię i jak bardzo mnie przerażają martwe zwierzęta. A tu po przyjściu do domu, u samych stóp schodów czekała na mnie myszka z odgryzioną główką i wyjętym sercem. Zazwyczaj na taki widok to chciało mi się mdleć, a dziś po raz pierwszy w życiu miałam inną reakcję. Żal mi się tej myszki zrobiło, takie miała wzruszające białe nóżki. Więc ją posprzątałam. Cóż. Człowiek się zmienia.

...jeśli chodzi o problemy choleryczności. Też mam takie problemy. To znaczy muszę bardzo dużo wysiłku włożyć, żeby w sytuacjach kryzysowych nie wybuchnąć z siłą wulkanu, więc jest na ogół bardzo spokojnie, od czasu do czasu nieco mniej spokojnie, czasami nieco głośniej, ale jeśli przekroczona zostanie granica, to jest całkowity niekontrolowany wybuch wściekłości, w trakcie którego mogłabym popełnić chyba każdą zbrodnię w afekcie i jeżeli wtedy nadal ktoś wchodzi mi w drogę, nie ucieka, nie przestraszy się, no to potem ma co wspominać... ku przestrodze na przyszłość. KIedy czuję gdzieś w środku taki straszny gniew, taką wzbierającą siłę, to sama się jej boję.

A ja napisałam mu tak::)[Wojtkowi]
"Witaj. Już nie jesteś moim uczniem. W związku z tym może ze mnie wyjść i pomachać ta stara złośliwa wiedźma, która jest sednem mojej natury. Myślę, że w szkole kultura musi przeważać nad naturą. Ale w życiu to różnie bywa.(...)"
Ale nie odpisuje. I dobrze, bo coś czuję, że teraz jestem w stanie być o wiele wiele bardziej złośliwa. Coś się we mnie wyzwala. Może po prostu nie umiem być traktowana w taki sposób i muszę odreagować.

Jeżeli odbierasz to jako krótko i chaotycznie, to znaczy że chyba rzeczywiście otacza Cię chaos :) do tego świetnie pasuje spirale, a już najbardziej jak są one też wizualizacją tego, co ma się w głowie. Choć dla mnie spirala jest symbolem bardzo wielowątkowym, dla mnie oznacza ona czas i to rozumiany w dwie strony: jako upływający zataczając kręgi, i jako czas po którym można niejako wrócić do początku, mam tu na myśli nie tylko archeologię ale przede wszystkim zrozumienie, co jest ważne. Tak więc zależy, z której strony je rysuję, mogą one mnie naprowadzić na coś innego. Fakt, że im bardziej są wizualizacją chaosu we mnie, tym bardziej uspokaja mnie ich widok.
...im więcej jest to wizualizacja tego chaosu, ktory mam w sobie, tym lepiej się czuję w ich towarzystwie... w swojskim towarzystwie :)
(...) Wojtkiem nie zamierzam się przejmować. Piotrowi nie napiszę raczej, jak dogadałam Wojtkowi, bo nie chcę stać się przyczyną jakiegoś dystansu między braćmi. Cała ta sprawa mnie śmieszy i irytuje. Bo wiesz, myślisz, że kogoś znasz...
a zresztą, mam to gdzieś. Niech on się boi. Wojtek. Na drugi raz nie będzie mnie traktował w ten sposób. Ludzie myślą, że jak jestem miła, to jestem miła naprawdę :) co za błąd.

4 grudnia 2007, 13:25:01

Jestem straszną choleryczką, tylko... na odwyku. POstanowiłam sobie nie pozwalać. Nie czynić spustoszenia wokół siebie. Jak na razie na siłę woli na mam co narzekać.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13 lutego 2008, 00:19:49

Mam wrażenie, że ten mój ostatni list podykował mój mimo wszystko dość choleryczny temperament. Ja nigdy się nie obrażam, ale gniew czasami mnie ponosi. Lubię Twoje listy. Brakuje mi czegoś, gdy ich nie ma. (...) Zawsze różniłam się od rówieśników i znosiłam to dobrze. Z inności czy dziwności można zrobić dobrą broń - na pewnym etapie można sobie pozwolić na wiele, bo otoczenie już się przyzwyczaiło, że ma oto przed sobą dziwaka. (...) Czy sądzisz, że coś w rodzaju magii może się zdarzyć w naszej zwykłej rzeczywistości ?