---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
5
września 2008, 13:39:03 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(...)
Tak naprawdę bardzo się boję wszystkiego, co się dzieje i boję się
konsekwencji. Mam straszny kryzys tożsamości.
Przeczuwam, że
mogę (choć nie powinnam :) spotykać się z Piotrem w
bibliotece, przypadkiem koło kościoła, na cmentarzu :) w sklepie itd.
Ale nie mogę pojechać sobie z nim na rowerze w pola. Wiem ze nie.
Częściowo jest to lęk, co ja robię.
Trochę boję się Sławka, trochę o Sławka, a najbardziej
o dzieci. Cóż, o
siebie też.
I boję się o Piotra. Wiesz, ile ma lat.
(...)
To, że go
kocham, a on mnie, to osobna sprawa, takie koszty własne.
Chciałabym, żeby moment w którym mogę się przez chwilę przytulić to był
cud, uśmiech losu, a nie norma do której dążymy. Dopóki on nie będzie
dorosły, dopóki ja nie będę wolna.
Piękne ideały, trudne do zrealizowania.
(...)
A co jeśli przez
najbliższe trzy lata Sławek nie odejdzie,
ani przez pięć ? Jak ja mam
to zrobić, żęby nie było strasznie ? Nie wiem. Nie umiem na chłódno
planować takich rzeczy jak rozwód. Może to jest tchórzostwo, jeszcze,
ale wolałabym, żęby to wyszło od niego. Zresztą tylko
wtedy może to będzie w miarę bezbolesne dla dzieci. Ale wiem że i tak
nie, to zawsze będzie bolesne. Boję się tego. Boję się problemów z dziećmi.
Problemów z moją mamą. Problemów z rodziną Piotra.
Chciałabym móc wyjechać, ale nie jest łatwo rzucić wszystko, zabrać
dzieci
i utrzymać się gdzieś w nieznanym.
Ile mam czekać ? Aż Lenka zda maturę ?
Ile mam czekać, marnując moje dobre lata, ile mam kazać czekać jemu ? A
jeżeli jednak moja znajomość z Piotrem okaże się błędem ?
(...)
Sprawia mi ból codzienność Jestem wyobcowana. Nie wyobrażam sobie,
przez co moje dzieci będą musiały przejść, gdy się rozpęta piekło. Boję się sprawiać im
cierpienie przez mój egoizm, bo chcę być z kimś innym. A może nawet nie
to, bo chcę być wolna.
Od jakiegoś czasu (wybacz że tak wprost) nie śpię ze Sławkiem. Czekam na awanturę. On zawsze robił
awantury, gdy miałam go dość i unikałam. Teraz nie robi.
Czuję się taka bezradna. Żal mi go, i nie wiem, czy dobrze robię, że
zaczęłam tę drogę. Jesteśmy sobie metalnie obcy już od dawna, tylko on
tego jeszcze nie rozumie. CZekać, wiem.
Tylko jak
ułożyć codzienność w międzyczasie ?
Tym bardziej,
gdy zbyt ciepło myślę o kimś innym.
(...)
Sławek na co dzień
troszczy się o dzieci. Kocha je.
Ale dla niego to być
albo nie być. Wszystko albo nic.
On nie odpuści mi tak
łatwo, mam za swoje.
(...)
Boję się też,
że czas nie jest moim przyjacielem. że za tych parę lat ja już będę do
niczego, nie do kochania przez młódego człówieka. Parę lat napięcia.
(...)
Sabina
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
|
